SESJA DZIECIĘCA / ROCZKOWA

Pamiętam czasy, gdy mając lat 11 urodził się mój kuzyn, pamiętam, gdy mając 18, przyszła na świat jego siostra. Gdy byłam w liceum, moja starsza (ode mnie) kuzynka została mamą. A mając lat 22 zostałam nianią 2 cudownych chłopców (tzn. najpierw jednego, a potem dopiero dwóch). I wszystkie te dzieci (Szymon, Ola, Marysia, Clement i Jules) były dla mnie namiastką rodzeństwa. Z pierwszą dwójką spędzałam sporo czasu, bo bywali częstymi gośćmi w moim rodzinnym domu. Marysię odwiedzałam każdego tygodnia w piątkowe popołudnia, gdy moi rówieśnicy chodzili na imprezy, ja chodziłam z nią na spacery, brzdynkoliłam z nią na pianinie, kąpałam 😉 Ostatnia dwójka to już był pełen etat: od 8:30 do 22-23, dopóki nie zasnęli. Z dwoma półgodzinnymi przerwami na posiłki. Mimo, że od ostatniego roku z nimi minęło już 12 lat, we mnie nadal te wspomnienia są żywe, wprawiające mnie w nostalgię. I zdecydowanie mogę napisać, że ten czas z nimi to najpiękniejsze lata mojego życia. 

Co takiego fascynującego jest w dzieciach? Bez wątpienia NATURALNOŚĆ, szczerość, czym młodsze, tym większa szansa na to, że nie są jeszcze głęboko osadzone w naszych dorosłych schematach. Kto z nas dorosłych jest w stanie się przytulić ot tak bez powodu do koleżanki? Ja tak nie robię, a wiele córek moich stałych klientek podchodzi do moich nóg i je obejmuje, siada mi na kolanach, gdy kucam, co jest niezwykle miłe i rozczulające.

Uwielbiam łapać uśmiechy (co prawda, nie zawsze się to udaje, bo dziecko, tak jak i dorosły, może mieć gorszy dzień ;)), z jak największą dozą naturalności. Kocham wąskie ujęcia, gdy ciało, zwłaszcza twarz, zajmuje prawie całe zdjęcie.